ایمانوئل

تو را خلق می‌کنم، این بار دوست‌داشتنی برای خودم.

در سال 1998 همه چیز درباره‌ی جام‌جهانی بود.

پس وقتی پولدار شدم، اولین جایی که براش برنامه‌ریزی می‌کنم و زمان می‌ذارم ایسلنده ✍🏼✍🏼✍🏼

حالا خیلی آروووم توییتی که برات درفت کرده بودم رو پاک می‌کنم.

ای شَهنشاه بلند اختر‌، خدا را همتی تا ببوسم همچو اختر خاک ایوان شما

نکته‌ی بحث‌برانگیز: شما پسرا رو با امیرحسین قیاسی مقایسه نمی‌کنید؛ در واقع دارید پسرا رو با امیرحسین قیاسی + پنج تا نویسنده که دو تاشون اینجا چپ و راست فیواستار میشن مقایسه می‌کنید!

اگه بودی، «سلام؛ او و دوستانش آلبوم جدید داده. یه نیم‌س ساعت دیگه میام دنبالت بریم اتوبان گردی و تک‌تکش رو گوش بدیم و بگیم کدوم تِرَکش خوب بود کدوم نه.» کاش بودی.

گرامیان من عمیقا و شدیدا به یک لوگو‌تایپیست نیاز دارم. ممنون می‌شم اگر خودتون هستین پیام بدین و یا ری‌توئیت کنید.

به خودم توی آینه نگاه می‌کنم و به جز یه دروغ بزرگ چیزی نمی‌بینم.

این مدت انقد کادوی قشنگ دیدم که الان یه زیدی قشنگ می‌خوام برای کادو.

دلم میخواست یکی توی زندگیم بود که می‌رفتم جلوش می‌شستم، پروژه رو شرح می‌دادم. اونم می‌گفت کاری نداره که این متغیر رو بردار اینو فلان کن، اونو بیسار کن، بیا درست شد ادامه بده.

تاکر کارلسون همینجوری پیش بره، سال دیگه عمرکشون میگیره.

من باید این بخش نتیجه گرفتن رو توی مغزم غیرفعال کنم. گاهی وقت‌ها باید فقط دید/شنید، بدون هیچ نتیجه‌ای.

خانواده و دوستان از ترس‌ها و نگرانی‌هاشون میگن. زمان می‌ذارم براشون، گوش میدم و به هر کدوم متناسب با ارزش‌هاشون امید میدم و می‌خندیم. ولی خودم دارم تموم میشم. اینو دیشب ساعت ۲ توی صف پمپ بنزین فهمیدم.

ببین اوکیه‌ها. فقط کاش بگید آب رو کی و چقدر قطع می‌کنید. توی ۲۴ ساعت گذشته، ۳ ساعت آب وصل بوده.

دلم اون زمانی رو میخواد که روشن‌پژوه می‌گفت بریم کارتون پخش کنیم و بعد لیترالی توی خیابون می‌رفت و از پشت وانت کارتن پخش می‌کرد.

مغز آدمیزاد دائماً در حال بازداریه. بخشی از این بازداری مربوط به ارائه اطلاعاته که بعضا بهش میگیم خودسانسوری. چیز بدی نیست ولی اینکه چه چیزهایی و به چه میزان باعث خودسانسوری بشن، مسئله‌ست.