وی

صاحب‌ناپذیر رانده میان باد میان سال‌ها دیارناپذیرا: خیره و اشغال بپر چه تفاوت به کجا از شب به شب .. سیروس آتابای

دوستان، یک کافه ساکت (ساکت در عصرها) حوالی میدان ونک پیشنهاد بدید لطفاً. #ریتوییت شما هم کمک‌کننده است.

هرقدر قد دراز می‌کنم، باز اندوه بلندتر است.

گلچهره ببار.

به باد گفتم آرزوهام رو برگردون. انداخت زیرم داره خودم رو هم می‌بره.

صداهای انبوه و بلند توی سرم با صداهای بیرونش تلفیق و ملغمه‌ی عجیبی شده‌ن.

از نظر جسمی نیاز دارم ابر باشم.

تنها بمانده‌ام به درد.

نشونه‌ها بهم پشت کردند.

حالا چند سالی از مرگم می‌گذرد.

برف از کجای تو بارید؟

ماهی آبهای آزاد که نشدم، کاش آبی در ماه‌های آزاد بشم.

بیا روی هم صحه بذاریم.

غم دل با تو گویم غار.

نه راستش مشکلم دقیقا بخت بد و تلخی ایامه.

می‌رم اون پشت دراز بکشم، اگه کسی پرسید بگین از اینجا رفته.

بی‌بار چون چنارم.

نیازمند فساد حداکثری، ولی چی؟ هیچی.

کنار کرگدن درونم نشستم و با هم به مغاک خیره شدیم.

با همین کشتی شکسته‌ی بی‌لنگر دوباره روانه شدم. راه دیگری نبود.

در هشتاد و هفت درصد چیزها دچار ناترازی‌ام.