لیچن‌پلان

اینجا باشه که هی یادم بندازه دنیا وفا ندارد ای نور هردو دیده

فوق تخصص در آوردن عن هرچیزی، اینجاست

دادنی رو باید داد

و ریساین

واقعا چرا من انقد غمگینم الان میگم مثلا دلیلش اینه ولی هزاربار اینجوری شده و هزارتا دلیل گذرا رو به این غم ربط دادم ولی حقیقت اینه که اصلا مسئله اینا نیست من اساسا آدم غمگینی‌ام انگار. غم واقعا بخشی از وجودم شده کار داشتن، تفریح، ایران رفتن یا ایران موندن، هیچی علاج نیست دیگه

گیر زبون نفهما افتادم و البته چون حقمه هرروز باید بخوره توی صورتم انتخابای اشتباهم

خانواده‌ای که منو هزاربار گایید

خوشی دورمون زد، بلا دورمون گشت

زورم نمیرسه از تخت بیام بیرون

قرصارو شروع کنم دوباره

آه چه بیهوده زیستنی بود.

کاش من ایندفعه فراموش نکنم، فقط همین‌ یه بار اینجا باشه از حجم پارگی امروزم که کاش آدم شم و نبخشم و رها کنمشون فقط کافیه هربار که خواستم گهی بخورم یکی یا خودم یادم بیاره پارکینگ لیدل

فک میکنم واقعا هر لحظه امکان داره سکته کنم که کاش بکنم و برای همیشه این زندگی سگی تموم شه

قاعدتا باید خوشحال باشم ولی نیستم

سلامتی، خبری نیست. امشب ریجکت شدیم و یخ کردیم

سطح اضطرابم تا توی دهنم از چندین جهت دارم گاییده میشم ولی این روزا هم میگذره

از فردا دو شغله میشم

دویدن واسه رسیدن به اتوبوس، یکی از گهی ترین لحظات زندگیمه

دقیقا چهارسال پیش، امروز مهاجرت کردیم.حقیقت اینه، بعد از چهار سال هیچ دستاوردی نداریم.نه کار نه خونه زندگی نه پس انداز و دیگه نه حتی اون اقامتی که باهاش وارد اینجا شدیم ما فقط زنده موندیم! شاید وقتشه باخت رو بپذیریم

حوصله‌ی ایرانم ندارم حوصله‌ی هیشکی رو ندارم

اون روزی که کندی و رفتی، میگن عه چی شد یه روز پاشد رفت چون گوشمون نمیشنوه