آقای خط

بیاید اینجا هرروز باهم یه آهـــــنــــــگ گوش کنیم : t.me/musicaamj

من فکرکردم داره درست میشه اما درواقع داشت تموم میشد …

ما هیچ تسلطی بر قلب‌هایمان نداریم ؛ قلب‌ها برای کسی می‌تپند که خودشان می‌خواهند .

کاش تباهم نمی‌کردی … من عاشقِ خوبی بودم ، آن‌قدر خوب که تا ابد تنها نمانی.

و بخشی از وجود من تا همیشه بابت نداشتن تو غمگین میماند.

با هر درجه‌ای که دما می‌ره بالا، یه قدم از من فاصله بگیرید.

حدس می‌زنم بخشی از رسمِ دنیا همین است؛ این‌که شاهدِ از بین رفتنِ تمامِ آن چیزهایی باشیم که دوستشان داریم.

در آغوشم بگیر که این شب طولانی است و استخوان‌هایم خسته‌اند …

مدت‌هاست که در خیالم هم با اون حرف نزدم ، انگار حتی در تصوراتم هم دیگه آدم امنی نیست …

کاش می‌شد آخر این قصه را قشنگ تر بنویسیم …

اونا اونقدر که من فکر می‌کردم نه خوب بودن نه اونقدر نزدیک و امن .

دلم می‌خواد کسی باشه که وقتی می‌پرسه خوبی ؟ به این فکرنکنم که گفتن رنج هام برای اون اهمیتی نداره و با خیال راحت به اون بگم که نه خوب نیستم .

خسته‌ام ، آنقدر خسته که همه چیز را رها کرده‌ام و به انتظار مرگ نشسته‌ام …

او که رفت دیگر هیچ آمدنی ما را به وجد نیاورد …

گفتم: «عیبی ندارد.» اما عیب داشت. کم نه، تا دلت بخواهد عیب داشت. اگر عیب نداشتن را زمین بگیریم، فاصله حرف من با آن تا کره ماه بود.

کاش تو اینجا بودی، یا من اونجا بودم، یا ما با هم یه جایی بودیم.

شاید روزی روزگاری در جایی دیگر، در زمانه‌ای که کم‌تر بی‌نوا و بدبخت بودیم؛ دوباره همدیگر را ببینیم.

دلم می‌خواد تا ته جاده برم و هیشکی نپرسه کدوم گوری می‌ری.

تا حالا شده به پی‌وی یکی زُل بزنی ، درحالی که نه غرورت می‌ذاره پیام بدی ، نه امیدی داری که اون پیام بده ؟

یه‌جوری گند زدی به رفاقتمون که دیگه حتی علی ضیا هم نمیتونه آشتیمون بده …