MEHRZAD DANESH

این که از داستانی با نام چرک‌نمای «آشغالدونی» اقتباس سینمایی کم‌وبیش وفادارانه‌ای کنی، اما نام فیلم را خیلی شاعرانه و شیک بگذاری «دایره مینا»، فقط از داریوش مهرجویی برمی‌آید!

فیلم #ناپلئون (ریدلی اسکات) را پارسال دیده بودم و چندان نپسندیدم؛ از بس پراکنده‌گو و نامنسجم بود. حالا که نسخه سه ساعت و نیم کارگردان را دیدم، بسیاری از آن تشتت‌ها دیگر وجود ندارد و قابل تحمل‌تر شده؛ اگرچه همچنان نه‌چندان قابل تأمل است.

نه تو رو خدا؛ الآن هم مشکل داشته باش.

زمانی در قصه‌ها و رمان‌ها، گرمای شدید هوا با آغاز التهاب‌های عاشقانه هم‌داستان بود؛ از دایی‌جان ناپلئون گرفته تا درخت گلابی. واقعیت کنونی گرمای شدید هوا، حتی همان خیال‌های دور عاشقانه را هم بخار می‌کند.

#خسرو_شکیبایی در آنِ واحد با نگاه، زبان بدن، میمیک چهره و انعطاف در لحن و صدا، بازی می‌کرد. بازی او برگردان شخصیت از متن فیلمنامه به مقابل دوربین نبود. بازی او، آفرینش دوباره یک شخصیت در شمایلی جدید بود. 28 تیر 1387: درگذشت خسرو شکیبایی

گاه جواب‌های گروک آدم را بیچاره می‌کند. اول ازش درباره آب‌وهوای نروژ می‌پرسی. بعدش که از تعداد انگشتان پای فیل‌ها می‌پرسی به زور آب‌وهوای نروژ را به انگشت فیل در پاسخ به سوال دوم ربط می‌دهد. حالا اگر سوال سوم درباره طبخ کوکوسبزی باشد باز اصرار دارد نروژ و فیل را داخل جواب بیاورد.

بر اساس اظهارات امروز سخنگوی کاخ سفید، نتانیاهو در تماس تلفنی با ترامپ که به حمله اسرائیل به کلیسای کاتولیک در غزه واکنش منفی نشان داده، پذیرفته این حمله «اشتباه» بوده است. حمله به کلیسا اشتباه بوده و لابد کشتار گروهی کودکان و غیرنظامیان درست.

تعداد تماشاگران فیلم پیرپسر با وجود اکران وسط جنگ و موشکباران و خلوتی شهر و ... از تعداد آرای حمید رسایی و بقیه اعضای کمیسیون فرهنگی مجلس بیشتر است.

به‌جای این همه فراخوان ارائه آثار ادبی و هنری درباره همبستگی ملی در جنگ 12 روزه که احتمالا حاصل بسیاری‌شان طبق موارد تجربه‌شده قبلی ریا و رانت است، بهتر نیست به متن‌هایی که مردم در آن دوره ملتهب به‌طور خودجوش و بی‌طمع جایزه و با حس واقعی و طبیعی‌ در جاهای مختلف نوشتند، توجه شود؟

ریشه ضرب‌المثل «در روی همان پاشنه می‌چرخد» به ساختار درهای قدیمی در ایران برمی‌گردد. درهای سنتی روی محوری چوبی یا فلزی به نام پاشنه می‌چرخیدند که به زمین فرو می‌رفت. این پاشنه همیشه ثابت بود و در هر بار باز و بسته شدن، در بدون تغییر روی همان محور حرکت می‌کرد.

فصل 4 #خرس، درباره مهلت دوماهه به کارکنان رستوران برای تعطیل نشدن است؛ درحالی که ساعت نصب‌شده در آشپزخانه، مهلت را هرثانیه معکوس می‌شمارد. چقدر با تماشای تلاش کارکنان در عبور از این مهلت، بغض کردم. چقدر این فصل، همذات‌پندارتر با آدم‌های قصه بودم. چقدر خودشان بودیم و خودمان بودند.

ارزیابی هنری و فرهنگی، مبتنی بر تحلیل است و نه تعطیل. هر جا گفتمان تعطیل بر گفتمان تحلیل پیشی گرفت، نامش سانسور است؛ حالا پشت هر عنوان و ادعا و جایگاهی؛ ولو فحاشی مزورانه به وزیر و کارکنان یک وزارتخانه.

صداوسیما کارگاه آموزش نگارش فارسی برای کارمندانش ندارد؟ رعایت نکردن نیم‌فاصله هیچ؛ ویرگول وسط «می» و «گفتید» دیگر چه نکبتی است؟ این اندازه از غلط‌نویسی، نشان از فقدان فاجعه‌بار مطالعه دارد. آن‌وقت این جماعت کم‌سواد، تحلیل سیاسی، فرهنگی و امنیتی هم برای خلق‌الله می‌بافند.

برخلاف انتظارم از #عدن چندان بدم نیامد. اگرچه ماجرا در سطح باقی می‌ماند، اما روایت، مخاطب را به دنبال خود می‌کشاند، تصاویر خوش‌قاب هستند و چالش‌ها و دوئل‌های شخصیتی خوب شکل گرفته‌اند.

فقط چون‌وچرا درباره هولوکاست نازی‌ها علیه یهودیان مجازات ندارد، تقبیح هولوکاست اسرائیلی‌ها علیه فلسطینی‌ها هم مجازات دارد.

آن یکی از آغل می‌گوید، این یکی صحبت از ناف می‌کند، آن دیگری قلیان اکسیژن می‌کشد و بعدی داستان همخوابگی با 120 نفر را تعریف می‌کند. در میانه بیم و امید مردم از شرایط مبهم، این‌ها یکی از دیگری «طناز»تر.

ناتوانی ذهن مسدود و کلیشه‌زده در فهم واقعیت و تحلیل پدیده‌های واقعی، راه گریز به موهومات را می‌گشاید.

سیاست‌ورزی، برخلاف بازی رایانه‌ای که با هدف شلیک سریع به دشمن پیش می‌رود، فرآیندی پیچیده دارد: مدیریت منافع متضاد، مذاکره با طرف‌های مختلف، پیش‌بینی عواقب بلندمدت و انتخاب بین گزینه‌های خاکستری‌ای که هیچ‌کدام کاملاً درست یا غلط نیستند. این البته در فهم اطفال بازیگوش نمی‌گنجد.