علی مسعودی

ترجیح می‌دهم سکوت کنم، اما برای اینکه شما متوجه ترجیح من شوید، مجبورم سکوت‌ام را بشکنم و از ترجیح‌ام حرف بزنم. از ويژگی‌های بنیادین شبکه‌ی اجتماعی همین است که ماهیتاً نمی‌تواند سکوت را بازنمایی کند، در واقعیت اما سکوت شنیده و دیده می‌شود.

به‌نظرم بین «اهمیت موضوع» و «انرژی‌ای که براش می‌ذاریم» تناسب وجود نداره. در واقع خیلی از چیزایی که این روزا ازشون بسیار حرف می‌زنیم و بر سرشون دعوا می‌کنیم اصلا در حال حاضر جزء مسائل اولویت‌دار ما نیستن. اما خب سرگرمیم.

شب جمعه روحتون را با سه تار عبادی جلا بدید. پنجه‌ی این مرد طلا است. با تشکر از اسماعیل خان که این آلبوم رو معرفی کرد: navaak.com/artist/ahmadeb…

اگر دیرزمانی به *روزنه* چشم بدوزی، سرانجام روزنه نیز به تو چشم خواهد دوخت.

سنگ‌دلی افتخار کردن ندارد.

درسته حکومت بده و یک تاریخ ستم و...، اما خب در نهایت عقل‌مون رو که نباید تعطیل کنیم‌. از قضا در همین لحظه است که باید هر چه بیشتر جرأت اندیشیدن داشته باشیم. هر چه گرفتارتر، نیاز به عقل بیشتر. زمان تاریخی ما برای تجملاتی مثل آزمون و خطا و کار رو به تقدیر سپردن و احساسی شدن گذشته.

دیگه خیلی حوصله درست کردن غلط‌های املایی و نگارشی و جاافتادگی‌ها رو ندارم. بله، این‌‌گونه بود که زندگی در ایران کمکم کرد تا از طریق غرق شدن در اضطراب فراگیر وسواسم را درمان کنم.

به‌صراحت تکذیب می‌کنم.

آنها که برای نجات، چشم‌ امید به خارجی‌ها دارند، خوب است جدی‌تر تاریخ بخوانند و از جمله نگاهی کنند بر روابط حزب توده ایران و شوروی. خانم‌ها و آقایان! اگر از این رابطه کاسبی می‌کنید که هیچ، اما اگر دل‌بسته‌‌ی ایران و مدعی میهن‌دوستی هستید بدانید که آنجا چراغی روشن نیست.

به قول دهخدا «کیسه و مغز هر دو تهی‌ست و از این‌رو راه امید نیز از شش جهت مسدود است.»

یا یک سناریوی مرتبط: ما همین الان در جهنم هستیم، اما ندونستن این موضوع خودش بخشی از مجازاتمونه. نفس اینکه امید داریم و باید ادامه بدیم هم بخش دیگری از مجازات‌. [یادمون نره که نهایتا فقط یک چیز در جعبه پاندورا باقی موند و نیچه درباره‌اش چی می‌گفت.]

اینا همیشه اصلاحات رو‌ به‌عنوان یه مشکل می‌دیدن که باید حلش کنن، پس از ابتدای دوره خاتمی کوشیدند دولت رو فشل کنند و هر صدای دیگری رو خفه کنند. در دوره احمدی‌نژاد هم که به فراوونیِ بیشترین درآمد نفت در تاریخ رسیده بودن چنان سنگی در چاه انداختند که دیگه کسی نتونست درش بیاره.

کینه‌ی مهارنشده و تلاش برای زمین زدن اصلاحات، آغازِ بحران‌های بی‌پایان جمهوری اسلامی بود. مسیری که دولت خاتمی داشت می‌رفت معجزه نمی‌کرد اما حداقل کشور رو به ویرانه هم تبدیل نمی‌کرد. برخی هنرنمایی‌های بزرگان اصولگرایی در مجلس هفتم: