درباره اَلی

داشتن و سپس نداشتن چیزی زجر آورترین مفهوم زندگیست. بخاطر همین از "دیدار" که بازمیگردیم، دلتنگتریم ...بخاطر همین همیشه شنبه‌ها خسته تر از پنجشنبه‌ایم. حالا به گمانم‌ ترس از مهاجرت نزدیکانم را بهتر بفهمم. بخاطر همین هاست، که دیدنِ یک "خوابِ خوب" ، از "کابوس" آزاردهنده تر است.

از چی این موجود مزاحم و مردم‌ آزار خوشتون میاد اخه.

مواقعی که نمیدونید غذا چی بخورید از foursquare کمک بگیرید. این چند روز موضوع غذا و گشنگی داغ بود گفتم منشن کنم.

من نزدیک ۲۱ ساعته فقط آب خوردم، فاز چندم میشه؟

هر شب از نبرد تکراری با روزمره‌‌گی بازمیگردم و به جنگ با خویش میروم. در حالیکه میدانم از پاسخ به سوالات هم ناتوانم اما به خودم زخم میزنم، سر خودم فریاد می‌کشم و تقاص همه چیز‌های کوچکی که شاید فاعلش نبودم را هم از خودم می‌گیرم. شاید دارد همه چیز از دست می‌رود.

برن اوت آخرم ۵-۶ ماهه طول کشیده و هی هم داره بدتر میشه. هیچوقت اندازه الان از کارم ناراضی نبودم و خبر بدتر اینکه حتی نمیدونم برای چی انگیزه دارم و اگه چیکار کنم مثل قبل شوق خواهم داشت.

این فرضیه هم اشتباه، توان خرید ۱۰-۱۵ تومنی رو دارم ولی بدمزه هستن. سالار خوشمزه ست که خب اون ۵۰ تومنه و توان خریدشو نداریم.

فراستی هم نماد کامل مرد بازاری ایرانی در صدسال اخیره. نترس و صریح و تند و تیز جلوی نزدیکان و هم صنفی ها. حقیر و نون به نرخ روز خور و بله قربان گو در مقابل حکومت.

پروژه سفیدشویی گارد سرکوب رو یادتونه؟ اینکه با طنازی می‌گفتن باهام محترمانه برخورد کردن نه به حجاب گیر دادن نه مشروب؟ اینکه می‌گفتن خودم به مأمورها گفتم فلان‌جا رو هم بگردید؟ اینکه هربار درگیر می‌شدم اما این بار بهشون خسته نباشید گفتم و گل دادم؟ همین دوستاتون رها شیخی رو کشتن.

گر مرد رهی، میان خون باید رفت وز پای فتاده، سرنگون باید رفت تو پای به ره در نه و از هیچ مپرس خود راه بگویدت که چون باید رفت -عطار-

تو حکومت اشرار متدین دست هر جوان عقده‌ای و اینسل یه تفنگ و پدافند هست که برا شریعتش خون بریزه.

تو بیست سال اخیر من یادم نمیاد حکومتی مردم عادی خودشو توی ماشین و توی هواپیما هدف گرفته باشه. بعد شما قحبه‌زاده‌ها میاید میگید دفاع از حکومت دفاع از وطنه. مرده و زنده‌تونو گاییدم کون در عسل آخوندها.

یه روز یه سوسیس میره از بیکن میپرسه برا مرخصی باید با کی هماهنگ کنم؟ بیکن میگه: Call Boss.

شما حتی اگه عضو شورای صنفی دانشکده‌ هم بوده باشی، میدونی مدیریت شورایی کار نمیکنه. تاریخ خوندم پیشکش.

بعضی چیزا نیاز به حافظه تاریخی هم نداره. میرحسین بعد از ۱۰-۱۲ سال حصر، بعد ۳۰ و چند سال از پایان نخست‌وزیری‌‌اش و کشتار‌های دهه ۶۰، بعد چهل و چند سال از فاجعه ۵۷، به خمینی گفت «جان بیدار». هر دیدی که راجع‌به میرحسین بعد از ۸۸ داریم باید در ذیل این موضع اصولی‌اش دیده و تفسیر شه.

اندوه فراق، کوه الوند

صابخونم زنگ زد گفت اگه بخوای بمونی نقاشی هم میکنم، گفتم نقاشی به روحیاتت نمیخوره به‌جاش برو یه ساز یاد بگیر.