نیماتونم

پسر فکر کن ده سال دیگه، رستوران معروف خودمو که از قبل رزروش میکنن رو وسط یه شهر شکم‌چرون خارجی دارم، پارتنرم یه هنرمند یا فشنیست معروفه، روزی دو سه ساعت مریض میبینم یا شایدم عضو پزشکان بدون مرزم، مینویسم و یه فیلم ساختم، سومین یا چهارمین زبون خارجیمو یاد گرفتم و... فکر کن!

کاش میشد بهتون بگم که دلم چی میخواد

من و چه کسی؟

غروب جمعه دستاتو وردار دستاتو وردار از گلوی من دستاتو وردار

تو سی سالگی میشه عاشق شد؟

ای توده‌ی کم عقل ای توده‌ی کم عقل

خدایا من نمیرم اون روزو تو ایران باشم و ببینم

یارم به یک لا پیرهن...

امیدوارم کاندوماتون سوراخ شه

امشب حسودم

نه که عادت نکرده باشما نه ولی دیگه این قضیه‌ی هر آخر هفته بی‌برنامه بودن هم جالب نیست

جدی چه اهمیتی داره که توییتاتون در مورد چی بوده یا استایل فلان کاربرا که تگ کردین چیه که مادر گروک رو به عزاش نشوندین

برقا رفته، دارم راجع به شرایط ایران فکر میکنم، اگه بمونم و قید مهاجرتو بزنم فکر نمیکنم بتونم خونوادمو خوشبخت کنم اگه زنم چیزی بخواد و نتونم بخرم چی؟ یا مثلا بچم تو مملکتی که ته کشیده! چجوری میتونه پیشرفت کنه و يه آدم درست حسابی شه؟ اگه برم و دلم تنگ اینجا شه چی؟ چه کنم چیکار کنم

جمله ی “ نرینی، آب قطعه “ به حقیقت پیوست.

اگه زنم نذاره توله ببر بخرم چی؟

چرا هیچ موقع دوغ لیمویی نساختن؟

دوستایی که فکر میکردن دنیا حول باسن اونا میچرخه رو از زندگیم حذف کردم

عه تولد بی‌بی دو عالم بانو جنیفر لوپزه

چرا دریبل دیواری ممنوع بود؟

خب من خواب آخر هفته رو تا الان کردم و الان آماده‌ی برنامه‌های مفرحم

همیشه شعبون، یه بارم رمضون