Nima Namdari

هیچ وقت رابطه گرم و آرامی نداشتیم. هفت سال پیش فوت شد. بعد از مرگش عذاب وجدان گرفتم. هر روز یادش می‌افتم. اغلب چیزهایی که دیگران در من می‌بینند و تحسین می‌کنند به گمانم از او به من رسیده و اغلب چیزهایی که خودم در خودم می‌بینم و دوست ندارم هم به گمانم از او به من رسیده.

با عمده حرفهای نازلی موافقم. ولی ربطش به خصوصی‌سازی را نفهمیدم. اتفاقا اغلب این نهادها که به فنا رفتند همچنان دولتی مانده‌اند. ضمنا من طرفدار خصوصی شدن کتابخانه‌های عمومی و جاهایی مثل کانون نیستم و معتقدم دولت باید برای هنر و اموزش کودکان هزینه کند.

ما در یک چرخه مخرب افتاده‌ایم. برای پنچ دهه سیاست حاکم بر کشور دشمن‌انگاری و ستیز با نظم حاکم بر جهان بوده نظمی که بی‌اشکال نیست (مثالش غزه) اما واقعیت مسلط بر جهان است‌. این سیاست ما را به این جا رسانده که هستیم. اما جنگ اخیر در حداقل بخشی از جامعه به این سیاست مشروعیت داده‌است.

الگوی تکرارشونده: در یک زمینه دچار بحران شدیم؟ خب از مردم می‌خواهیم که بیشتر صرفه‌‌ جویی کنند، تحمل کنند، زجر بکشند تا فصلش بگذره یا با یک بحران بزرگتر دیگه جایگزین بشه. اراده‌ای برای حل هیچ مساله اساسی وجود نداره و تنها راهبرد، ایجاد تاخیر و انباشت مسائل روی هم هست.

انگار بی‌شرمی از ویژگی‌های لازم برای سخنگویی در این حکومته! سرانگشتی حساب کردم از ۱۲۴ روز ابتدای سال تا انتهای تیر فقط ۴۶ روز کاری فعال در تهران داشتیم. کسب‌وکارهای کوچک و بزرگ همه در بحران و مردم در تنگنای معیشت و ضروریات زندگی هستند بعد این خانم توصیه به سفر و استراحت می‌کنه

غزه وجدان شما را فریاد می‌زند۲.۴میلیون انسان در محاصره‌اند؛بدون غذا،دارو،آب.کودکانی از گرسنگی فرو می‌ریزند و مادرانی فرزندانشان را می‌بینند که پیش چشمشان پژمرده می‌شوند.اسرائیل تنها از بمباران برای کشتار استفاده نمی‌کند،بلکه گرسنگی سلاح آشکار نسل‌کشی‌اش است #غزه_از_گرسنگی_می‌میرد