Adi

جماعتی که این چیزهارو درباره‌ی مردم غزه می‌گه فردا همین تصویر رو پرچمش رو برمی‌داره درباره‌ی بی‌خانمان‌ها و فقرای ایرانی می‌گه.

با اتهامات شاخ‌دار دو زندانی سیاسی دیگر هم اعدام شدند. پدر خود‌خوانده‌ی ایران هم چیزی نگفت. عیار حرف‌های مفت درباره‌ی حقوق‌بشر وقتی به مخالفان و دشمنان سیاسی می‌رسد مشخص می‌شود، وگرنه هزاران سال است که قبیله از اعضایش دفاع می‌کند.

از نظر این محورمقاومتی‌ها اینکه رهبر و رئیس‌جمهور یک مملکت شب و روز برای کشورای قدرتمندتر از خودشون خط و نشون بکشن نشونه‌ی هیچ‌چیزی نیست ولی وقتی ازشون بپرسی خب این حرف‌هایی که میزنی رو چه حسابیه مصاحبه و عکس و یادداشت از آدم‌های معمولا نامربوط خارجی می‌آرن.

درباره‌ی حکومتی که دیدار اتفاقی مقاماتش با مقامات آمریکا در راهروهای سازمان ملل تبدیل می‌شد به بحران سیاسی میان اسلام‌گرایان حاکم می‌گن که هیچ حکومتی مثل این‌ها دنبال ادغام نیست. گسلایتینگ سیاسی.

آب و برق هشتاد میلیون نفر رو نمی‌تونن تأمین کنن، ولی هر بار جلوشون میکروفن بذاری می‌گن جمعیت باید بشه صدوپنجاه میلیون.

پسره شیفته‌ی آمریکا بود و آزادی آزادی می‌کرد و به متمم‌های قانون اساسی آمریکا تسلط داشت، الان کل اکانت‌هاشو پاک کرده و بیرون هم نمی‌ره که یوقت به متمم لطمه‌ای وارد نشه.

بیانیه‌ها یک کارکرد رو حداقل دارن، اینکه اگه نظام عوض شد بگن ما هم که مخالف بودیم. اگر خفقان کامل بود و اینترنت نبود بیانیه می‌تونست به آدم‌ها بگه که تنها نیستید. یا وقتی چیزی آشکار نیست.

به اصطلاح پیشروترین سیاست‌مدار آمریکا.

چون راننده‌ها آدم نیستند، یه وسیله‌اند که دکمه‌ی خاموش/روشن دارند. همین امتیاز دادن به راننده‌ها هم اگر کار خوبیه چرا برای همه‌ی شغل‌ها نباشه؟

مغالطه پهلوان پنبه. نه تقصیر ایران نیست که تحریم شد؛ اما وظیفه و مسئولیت دولت و حاکمان بر سرنوشت ما بود که جلوی رسیدن به این نقطه رو بگیرند. اما نه دولتی بود و نه فهمی. با توهمات احمقانه از اتحاد با روسیه و چین گرفته تا بستن تنگه هرمز، از نفت ۲۰۰ دلاری تا اتمام نفت آمریکا،

اصلاح‌طلب راه‌حل جدیدش گسترش تبعیض و جذب از طریق رانته. چند وقت دیگه هم برای معضل ترافیک یک‌سری خیابون‌ها رو می‌گن فقط یک عده‌ی خاصی می‌تونن توش رفت و آمد کنن. برق هم که نمیشه برای کسب و کارها قطع بشه، پس برقم طبقاتی بشه.

امیرجوادی فر زندگی‌اش حتی پس از مرگش عجیب و دردناک بود. مادربزرگش از مرگ او بی‌خبر بود. برادرش نقش او را بازی می‌کرد، عکسهای فتوشاپ به مادربزرگش نشان می‌دادند، زیرا که طاقت مرگ امیر را نداشت. این دو عکس نوشته برادر امیر است که در سال ۹۳ پس از مرگ مادربزرگشان این قصه را نوشته.

Let's put an end to Islamism and see how it goes.